Proza Miłości

Proza Miłości. Rozdział 14.  Są chwile, gdy cisza potrafi być ostrzejsza niż krzyk, cięższa niż słowo i delikatniejsza niż dotyk. Wtedy staje się nauczycielką — czasem łagodną, czasem brutalną. To w niej można się pogubić… i to w niej można się znaleźć. Cisza, cisza, cisza... !!! Dla niektórych wybawienie, a dla którychś hałas nie do zapisania... cisza po burzy — myśli burzy, a przed burzą cisza w przedbiegu, skrada się, starając niezauważenie wtargnąć akurat w to nasze życiowe wydarzenie. Czasami cisza śmieszy, innymi dniami za rozterkami się chowa, bo czuje, że jest niegotowa. Plecie wtedy swoje wywody, na które nikt nie jest gotowy. Ona nie potrzebuje wody, aby płynąć... Nie potrzebuje oklasku, aby być... Cisza potrzebuje wyciszenia, wtedy skrada się po wyważonego kamienia... Mądrością karmieni, zdobywamy doświadczenia, uświadczając zniewolenia, szukamy swojego kamienia, odpędzamy samotność, tracimy siebie, oni nas znajdują, się zakochują, a my lecimy z zawrotną prędkoś...

  13. Rozdział — Miłość z filtrem Myśl, która przyszła dziś z rana: Chciałbym Cię przytulić, Ale tylko jeśli tego naprawdę chcesz. Nie chcę być nikim na siłę. Nie jestem lekiem. Nie jestem wybawieniem. Nie jestem też szmatą do wycierania łez. Jestem sobą. A to znaczy: pełen wad, pełen nadziei, pełen chęci i niepewności. Ale nie jestem pusty. Już nie. Nie potrzebuję przyspieszać. Nie muszę nadrabiać. Wiem, co czuję. Wiem, że potrafię kochać. I wiem, że kocham mądrzej niż kiedyś. Ale to nie znaczy, że nie boli. Po prostu już nie wciągam cierpienia nosem, Jak kiedyś wciągałem emocje — bez filtra, bez litości, bez przerwy. Dziś potrafię poczekać. A jeśli nie przyjdziesz — też sobie poradzę. Bo Miłość jest jak fala. Przychodzi. Odlatuje. Czasem przypływem Rozpieprza wszystko, Co sobie poukładałeś na suchym piasku. Zamoknie śpiwór duszy, Zdeformuje strefy komfortu. I nagle... trzeba zbudować wszystko od nowa. Ale to dobrze. Bo jak nie rozwali — to s...