Cisza nie jest pustką — to przestrzeń, w której w końcu słyszysz siebie

Autor:

Proza Miłości. Rozdział 14. 

Są chwile, gdy cisza potrafi być ostrzejsza niż krzyk, cięższa niż słowo i delikatniejsza niż dotyk. Wtedy staje się nauczycielką — czasem łagodną, czasem brutalną. To w niej można się pogubić… i to w niej można się znaleźć.

Cisza, cisza, cisza... !!!
Dla niektórych wybawienie, a dla którychś hałas nie do zapisania... cisza po burzy — myśli burzy, a przed burzą cisza w przedbiegu, skrada się, starając niezauważenie wtargnąć akurat w to nasze życiowe wydarzenie.
Czasami cisza śmieszy, innymi dniami za rozterkami się chowa, bo czuje, że jest niegotowa.
Plecie wtedy swoje wywody, na które nikt nie jest gotowy.
Ona nie potrzebuje wody, aby płynąć...
Nie potrzebuje oklasku, aby być...
Cisza potrzebuje wyciszenia, wtedy skrada się po wyważonego kamienia...

Mądrością karmieni, zdobywamy doświadczenia, uświadczając zniewolenia, szukamy swojego kamienia, odpędzamy samotność, tracimy siebie, oni nas znajdują, się zakochują, a my lecimy z zawrotną prędkością i czekamy... czy się doczekamy, czy na milimetry obok przelecimy i się w końcu kiedyś w ciszy wyśpimy...
W ciało i duszę wtuleni, na zawsze połączeni — myślami, uczynkami...
Kwiatami pachnącymi omamieni, szukając więcej kamieni — nie do rzucania, a do obciążania, aby zanurkować i się już nie rozterkować.
Bo w jedności Miłości Moc.
Pewnością swoją siebie zadziwiać, odbicie w lustrze zachwycać i nie lękać nigdy więcej, siebie o siebie...
Na ciszę się zdać i dalej w niej trwać, aby nie ranić nikogo, gdy gotowi nie jesteśmy, aby wyjść... z ciszy.

Budować, rozwijać, chaosu unikać, ale w niego wnikać, miotłę zmątować i omiatać podwórko — swój przyczółek dla pozytywnych pszczółek.
Człowiek nie przeżyje, póki sam nie wpadnie, aby przeżyć przeżycia niesamowite...
Witaj Życie.
Nauko, Matko i Ojcze, Synu i Córko, Babciu i Dziadku, co to dostałem was w spadku, ale nie doceniałem, póki sam się nie wylizałem z tych ran.
Dziękuję, że żyję i zapisuję na liście przeżyć.
Reszta, choć mocną ma kartę, musi czekać, aż przełożę i wyłożę pierwszą kartę.

Zanim się dowiesz, że jesteś potrzebna pszczoła, musisz stawić czoła wielu pseudo pszczołom.
Na walkę się przygotować, aby wylecieć z miejsca, w które wleciałeś — jasnego, niby bezpiecznego, lecz dla z góry obserwującego...
a siebie samego w kąt wpędzonego.
Sam tam wleciałeś, bo odważny i ciekawy byłeś, choć wszyscy wołali: "Nie lataj tam, bo pożałujesz."
Jak sam w labiryncie skrajnych emocji drogę odnajdziesz i się na nowo wynajdziesz, to medal wykujesz, założysz i resztę załogi pszczelej w inny, lepszy świat przeteleportujesz...

Cisza robi największą robotę, reszta to dziadostwo hałaśliwe.
Więc zatrzymaj się na więcej niż chwilę i usłysz siebie.
Wtedy gwarancja pełna, że poczujesz się jak w niebie.
Lubię w ciszy spędzać czas, czas bez ciszy myśli nie uciszy...
Cisza, ciszy, ciszą, cicho, Być!!!

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Zakochane oczy duszy

Autor:
Proza Miłości: Rozdział Pierwszy – Prawda Sebastiana Po pierwsze Primo — kto czyta, jest oświecony. Po drugie Primo — kto pisze, jest oczyszczony. A po oczywiście trzecie Primo — kto nie czyta... Tę kwestię zostawiam do osobistego osądu każdego z nas. Zaczynam pisać Prozę Miłości, którą napisało moje życie. Nie wiem. Wiem nie. Ale wiem, że odczuwam — odczuwalnie. Zatem zaczynam opowieść tę… która będzie dla niektórych potwarzą, dla innych może lustrem, a dla mnie — prawdą. Czasem mamy wrażenie, że wiemy wszystko. Ale to tylko błysk. Ułamek sekundy, który znika szybciej niż sen zapomniany o poranku. I właśnie dlatego to wszystko zapisuję — bo nie chcę, by te wspaniałe rozbłyski zgasły bez śladu. By fale, które mnie unosiły, nie zniknęły w odmętach codzienności. Składamy się z emocji. One są z nami zawsze — nawet we śnie. A im głębiej je przeżywamy, tym większymi stajemy się erudytami życia. Tymi, co zdobyli swój Mount Everest — i może nawet wyżej. Piszę, bo chcę utrw...
Read more »

Zanim wszystko zgaśnie

Autor:
  Proza Miłości: Rozdział Drugi Ostatnia niedziela. Ostatnia karuzela. A dziś umieram po raz kolejny. Umieram cyklicznie, jak drzewo ograbione ze swoich życiodajnych owoców. Jak cisza po burzy, która nigdy nie przyniosła oczyszczenia. Nikt ani nic nie jest w stanie zatrzymać ani zmienić etapów życia. Rodzimy się, by umrzeć. Przed obliczem śmierci wszyscy jesteśmy równi. I ja zdechnę za chwilę – i co tobie do tego, wujku rozkoszny, człowieku bezinteresowny. No to ładnie się nakurwiłem, że w sercu, na dnie, znajduję odpowiedź. Po to nurkowałem, tonąłem, traciłem sens istnienia – aby wyłowić tę iskrę. Sekret ukryty, tak bardzo przykryty, że niemal wyimaginowany. Niewidzialny, a jednak namacalny. Po to to wszystko było. Jedno z wielu. Koło ratunkowe. Niezatapialne. Na bezpieczny brzeg wciągane z białym albatrosem pod kandelabrami, z parasolami składanymi od rosy mokrymi. Na chwilę. Od słońca i kropel sycących w dumę, rozrastających się, a jednak deprawujących. Ale to,...
Read more »

Supły, łzy i ta cała nadzieja

Autor:
 Proza Miłości. Rozdział Trzeci. Wstałem, zapisałem i dalej w senność odleciałem... Najpiękniejsze co mamy, z infantylną łatwością otwieramy, a potem schody po niebo do tego stawiamy. Sam sobie pod nogi rzucam kamienie. Jakby ta prostota, która była na wyciągnięcie ręki, miała mnie oślepić. I zapomniałem. Serio, co zapisać miałem. A przecież jeszcze przed chwilą to było takie proste. Zdarza się, że w nocy przychodzi sens. Czysty, jasny jak gwiazda. I znika. Ulatuje jak srebro i złoto. Zostają pytania. Czyje decyzje są dla mnie najważniejsze — moje czy nie moje? Czy to był sen, czy już real? Nie idę z górki. Nigdy. Zawsze piechotą, na skróty, przez które zdarłem już czwarte buty. Pod prąd. I wiesz co? Czasem to nie są błędy. To tylko ścieżki, których nikt poza mną nie rozumie. Płaczemy mimowolnie, jak boli... Każdy choć raz zapłacze, nawet jeśli nie boli. Mimo własnej woli. Płacz jest uczuciem głębokim, tylko naszym. Nikt nas nie zrozumie, choć wydaje mu się, że ...
Read more »