Decyzja boli. Marazm zabija.

Rozdział siódmy. Proza Miłości

---

Mam poczucie pustki.
Czekam.
Jak pies przywiązany pod starym sklepem,
z nadzieją, że ktoś jeszcze o mnie pamięta.
Że ktoś drzwi otworzy i powie: „Chodź.”
Ale nikt nie wychodzi.
Nikt nawet nie zerka...

Jestem sam.
I w tej samotności uczę się na nowo słuchać siebie.

Bo najgorszą z możliwych zdrad
jest zdrada samego siebie —
próba stania się marzeniem kogoś innego.
Wyginanie własnego kręgosłupa do kształtu cudzych oczekiwań.

Miłość, która nie pozwala być sobą,
to równia pochyła w stronę cierpienia.

Trzeba umieć odejść.
Tak samo jak trzeba umieć wyleżeć chorobę —
z gorączką, z duszącym kaszlem,
z tym uczuciem, że umrzesz — a potem jednak nie umierasz.
I wstajesz.
I idziesz.

Lecz w marazm popadasz.

Marazm to właśnie ta chwila, w której za długo się zastanawiasz.
Za długo czekasz, wytracając resztki dobrej energii.
Za długo stoisz, zamiast ruszyć...
Właśnie teraz jestem w marazmie, bo wszystko, co robię, stało się mega powtarzalne.

I mam wrażenie, że wyczerpałem wszystkie dostępne opcje, żeby z tego wyjść.
Wiem, że brak mi odwagi. Że jestem za leniwy.
Ale też wiem jedno: inni mają jeszcze gorzej —
i wiem, że to nie jest dla mnie usprawiedliwienie, tylko krótkie alibi na tę chwilę.

Kiedyś musi się zacząć coś chcieć.
Chcieć dążyć do swoich obranych celów.
A żeby coś się zaczęło dziać — jakieś pozytywne zmiany —
najpierw musi minąć sztorm w głowie.
Trzeba uspokoić te rozszalałe oceany,
które za długo niosą mnie na skały,
gdzie można się nieźle pocharatać.
I zacząć szukać ciepłych prądów.
Płynąć w stronę ogrzanych słońcem spokojnych wód,
które są jak balsam na bolące ciało.

---

Dlatego trzeba jak najszybciej:
Obrać cele i z uporem, w pocie czoła, do nich dążyć.
Życie, choć wydaje się krótkie, to jest darem.
My — nasze ciała i mózgi — jesteśmy świątynią, za którą jesteśmy odpowiedzialni.
Dlatego trzeba być dla siebie okrętem, sternikiem, kucharzem, majtkiem i bogiem.

Trzeba obserwować swoje zachowania.
Przypominać sobie, co myśleliśmy jako dzieci.
Bo dziecko w nas nigdy nie umarło.
Nie uciekło.
Tkwi tu z nami.

Brakuje nam w dorosłym życiu właśnie tego podejścia:
szczerości, prostoty, naiwności — w dobrym sensie.
Większość dorosłych jest emocjonalnie rozchwiana właśnie dlatego,
że albo zamknęli w piwnicy wspomnienia z dzieciństwa,
albo własne dorosłe ego ich przerasta i dusi.

Dlatego tak bardzo ważne jest sprecyzowanie samego siebie
i nie odpuszczanie w chwilach zwątpienia —
a tych będzie jeszcze więcej.

Przeżyte traumy są gwoździami do trumny,
do grobowca, który budujemy sobie za życia.
Ale jeśli jesteśmy świadomi i wgłębimy się w temat,
to te traumy zafundowali nam inni, nie my sami.
My nie możemy mieć żadnych wyrzutów sumienia.
Trzeba — w tempie długiego maratonu, a innym razem sprinterskiego biegu —
spierdalać przed nimi jak przed lawiną spadających kamieni,
aby nas nie przygniotły i nie zraniły za bardzo.

Jak się położymy — to znaczy, że się poddaliśmy.
A wtedy dopiero zaczyna się męczarnia — i to na własne życzenie.

I dowiemy się tego po bardzo długim czasie rekonwalescencji,
że nie mieliśmy sił, żeby spierdalać, a mogliśmy...
ale sił nie mieliśmy, bo zawczasu nie trenowaliśmy.

Więc każdego dnia trzeba trenować nie tylko mięśnie,
ale szczególnie mózg — swoje myśli,
pielęgnować je, aby czuć się z nimi tak pewnie,
jak z ujeżdżonym dzikim ogierem,
który jak już jest ujeżdżony, staje się Twój —
taki, na którym możesz polegać bardziej nawet niż na sobie samym.

Wyćwiczyć w sobie elastyczność, zaufanie oraz poczucie własnej wartości —
te cechy doprowadzą nas godnie tam, gdzie chcemy.

Dni są krótkie, a noce mijają za szybko...

---

A świat?

Świat tonie w tym samym marazmie.
Większość ludzi wygląda normalnie, ale w środku umiera powoli —
na bezsens, na apatię, na delikatną depresję codzienności.
Wszyscy trochę się śmiejemy, trochę udajemy, trochę umieramy każdego dnia.

Przestajemy chcieć.
Przestajemy walczyć o siebie.

Ale to jeszcze nie jest koniec.
Jeszcze nie.

---

Czas na zmiany.
Czy potrafię się zmienić?
Pewnie że tak.
Ale najpierw muszę przestać udawać, że nie wiem, czego chcę.
Bo wiem.

Zmiana zaczyna się tam,
gdzie przestajesz pierdolić o niej w kółko,
a zaczynasz działać.
Tam, gdzie przestajesz budować zamki z piasku.

Musisz coś sobie wreszcie uświadomić.
Na grubej, ciężkiej uświadomce.
Żeby w końcu być uświadomionym.
Żeby przestać balansować nad piekłem i niebem.

Życie nie jest szare.
Nie jest nijakie.
Jest rozżarzone do czerwoności.
Życie albo cię spali, albo cię zahartuje.

Ale i tak wychodzi na to,
że ludzie wokół dają energię i wolę walki o piękne przeżywanie życia.
Więc dużo zależy właśnie od nas — tutaj obecnych.

Traktujmy się wzajemnie tak, jak my sami chcielibyśmy, aby nas traktowano —
czyli poważnie, uważnie i z dużą dozą wyrozumiałości.
Nie mierzmy ludzi swoją miarą, lecz dajmy im warunki, aby zaufali i się w pełni zrelaksowali.

Może właśnie dlatego dziś tak wielu ludzi chodzi jak w półśnie,
jak zahipnotyzowani przez własne lęki i nieprzepracowane traumy.
Bo łatwiej jest zatracić się w marazmie, apatii, w delikatnej depresji codzienności,
niż codziennie na nowo wychodzić na ring i walczyć o siebie.

Ale nie trzeba walczyć zawsze na noże.
Czasem wystarczy wytrwać, dopóki nie znajdziesz swojego ciepłego prądu,
który uniesie Cię dalej.

Bo życie i tak będzie płynąć.
Decyzja już została podjęta.
Teraz czas wytrzymać marazm.
A potem... ruszyć dalej.

Decyzja boli. Marazm zabija.
Reszta... to tylko próba charakteru.