Wino i wybaczenie

Autor:

Proza Miłości. Rozdział dziewiąty

 
W winie wir – a w winie spokój,
Wycisz serce, wygaś niepokój.
Wypijasz żal, wypluwasz winy,
I znów jesteś – bez przyczyny.

Wino nie sądzi, wino nie krzyczy –
Wino wybacza, zanim wyliczy.
Wino winne? Wcale nie.
Winny winie daje tlen.

 
W dłoni kieliszek, w oku blask,
Wybrzmiewa we mnie nowy takt.
Wolność wlewa w wewnątrz mnie,
Wspomnieniom wycina sen.

W wieczór wpadam, w wersy lecę,
Wlokę winy w winnej rzece.
Wlewam w duszę wodospady,
Wino w gardło – dla zasady.

 
Wina – widma. Woła: Wróć!
Wino szepcze:  Wolniej, nuć...
Wylecz wstyd, wymaż wspominki,
Włóż w szklankę wszystkie spinki.

Wpatrz się w wino, wypuść łzy,
Wolność weź na własne trzy.
Wysłuchaj w sercu wyciszenia –
Wszystko wewnątrz się odmienia.

 
Winę winem wygłusz głucho,
Wstecz nie wracaj – wyjdź na sucho.
Wspomnieniami nie wędruj w dół,
Wino wymazuje ból.

Wyłącz wstyd, wyrzuć grzechy –
Wino wrzuci je na śmiechy.
Wino wiedzie w wielki chill –
Winny? Wcale. Wino – skill.

 
Więc wznoszę toast, wlewam wiatr,
Wypuszczam winę w świat jak teatr.
Wola woli wolę wolną, 

Wino w dłoni, wolna dłoń.

Wybaczam światu... i sobie błąd.


 
Wolność i Miłość.
Reszta… to tylko wina, co rozlała się jak łza.















Wolność i Miłość.
Reszta… to tylko wina, co rozlała się jak łza.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Zakochane oczy duszy

Autor:
Proza Miłości: Rozdział Pierwszy – Prawda Sebastiana Po pierwsze Primo — kto czyta, jest oświecony. Po drugie Primo — kto pisze, jest oczyszczony. A po oczywiście trzecie Primo — kto nie czyta... Tę kwestię zostawiam do osobistego osądu każdego z nas. Zaczynam pisać Prozę Miłości, którą napisało moje życie. Nie wiem. Wiem nie. Ale wiem, że odczuwam — odczuwalnie. Zatem zaczynam opowieść tę… która będzie dla niektórych potwarzą, dla innych może lustrem, a dla mnie — prawdą. Czasem mamy wrażenie, że wiemy wszystko. Ale to tylko błysk. Ułamek sekundy, który znika szybciej niż sen zapomniany o poranku. I właśnie dlatego to wszystko zapisuję — bo nie chcę, by te wspaniałe rozbłyski zgasły bez śladu. By fale, które mnie unosiły, nie zniknęły w odmętach codzienności. Składamy się z emocji. One są z nami zawsze — nawet we śnie. A im głębiej je przeżywamy, tym większymi stajemy się erudytami życia. Tymi, co zdobyli swój Mount Everest — i może nawet wyżej. Piszę, bo chcę utrw...
Read more »

Zanim wszystko zgaśnie

Autor:
  Proza Miłości: Rozdział Drugi Ostatnia niedziela. Ostatnia karuzela. A dziś umieram po raz kolejny. Umieram cyklicznie, jak drzewo ograbione ze swoich życiodajnych owoców. Jak cisza po burzy, która nigdy nie przyniosła oczyszczenia. Nikt ani nic nie jest w stanie zatrzymać ani zmienić etapów życia. Rodzimy się, by umrzeć. Przed obliczem śmierci wszyscy jesteśmy równi. I ja zdechnę za chwilę – i co tobie do tego, wujku rozkoszny, człowieku bezinteresowny. No to ładnie się nakurwiłem, że w sercu, na dnie, znajduję odpowiedź. Po to nurkowałem, tonąłem, traciłem sens istnienia – aby wyłowić tę iskrę. Sekret ukryty, tak bardzo przykryty, że niemal wyimaginowany. Niewidzialny, a jednak namacalny. Po to to wszystko było. Jedno z wielu. Koło ratunkowe. Niezatapialne. Na bezpieczny brzeg wciągane z białym albatrosem pod kandelabrami, z parasolami składanymi od rosy mokrymi. Na chwilę. Od słońca i kropel sycących w dumę, rozrastających się, a jednak deprawujących. Ale to,...
Read more »

Supły, łzy i ta cała nadzieja

Autor:
 Proza Miłości. Rozdział Trzeci. Wstałem, zapisałem i dalej w senność odleciałem... Najpiękniejsze co mamy, z infantylną łatwością otwieramy, a potem schody po niebo do tego stawiamy. Sam sobie pod nogi rzucam kamienie. Jakby ta prostota, która była na wyciągnięcie ręki, miała mnie oślepić. I zapomniałem. Serio, co zapisać miałem. A przecież jeszcze przed chwilą to było takie proste. Zdarza się, że w nocy przychodzi sens. Czysty, jasny jak gwiazda. I znika. Ulatuje jak srebro i złoto. Zostają pytania. Czyje decyzje są dla mnie najważniejsze — moje czy nie moje? Czy to był sen, czy już real? Nie idę z górki. Nigdy. Zawsze piechotą, na skróty, przez które zdarłem już czwarte buty. Pod prąd. I wiesz co? Czasem to nie są błędy. To tylko ścieżki, których nikt poza mną nie rozumie. Płaczemy mimowolnie, jak boli... Każdy choć raz zapłacze, nawet jeśli nie boli. Mimo własnej woli. Płacz jest uczuciem głębokim, tylko naszym. Nikt nas nie zrozumie, choć wydaje mu się, że ...
Read more »